ONTSPANNEN

Wie heeft er geen last van in deze snelle wereld? Druk, druk, druk. Gezin, werken, partner van zijn, sociaal netwerk bijhouden, mantelzorgen en wat allemaal nog meer. Meer dan eens is het hard rennen zonder stil te staan bij jezelf, in deze maatschappij.

Zelf ben ik ook meerdere malen in deze valkuil gestapt en hield alle ballen in de lucht, gewoon omdat het kon..... Tot het ooit niet meer ging. Vanwege heftige situaties in mijn directe omgeving ging ik door en door, hield de boel draaiende, was er voor iedereen, behalve voor mezelf. En dat was op die momenten prima. Na jaren verdrietige situaties (ziekte, overlijden, nog meer ziekte), kwam er afgelopen jaar weer wat rust in ons leven en merkte ik dat ik moe was van alles. Ik merkte aan alles dat het tijd was om ook voor mezelf te gaan zorgen! Maar hoe doe je dat als je altijd 'aan' hebt gestaan en dat een manier van leven is geworden? Vanuit mijn werk in de psychiatrie weet ik echt wel als geen ander hoe ik dat aan zou moeten pakken. Ik weet het immers zo goed voor anderen..... en daarmee druk ik denk ik meteen op de zere plek van veel medewerkers in de zorg. Het heel goed weten voor een ander en daarbij zichzelf vergeten.

Het schrijven is gelukkig al zeker 15 jaar mijn ultieme ontspanning met 22 romans en zo nu en dan een mini-roman in Weekblad Story, als resultaat. Maar er was meer nodig om weer dichter bij mezelf te komen. 

Als geen ander weten we hier in huis hoe kort het leven kan zijn en leven we sinds die periode ook echt onder het motto 'zin in?' Doen als het kan, je weet nooit wanneer het voorbij is....Genieten zolang het kan, en vooral niet uitstellen!'

Roep het woord vakantie of er een paar dagen op uit en ik sta al met mijn koffer bij de voordeur. Wat kan ik daarvan genieten. Dat deed ik heel mijn leven al wel, maar nu bewuster en nog vaker. Stel je voor dat het ineens niet meer kan.

Ik ben niet zo van de bucketlisten, maar had toch nog wel een paar dingen die ik persé wil doen (lijkt dus toch verdacht veel op een bucketlist). Een daarvan was zwemmen met de dolfijnen op Curacao. Ik wilde weten of de verhalen die ik erover hoorde, klopte. Dat zij je je dichtbij je gevoel kunnen laten komen, waar zou zijn. Gelukkig is mijn man hetzelfde als ik, koffers pakken en gaan!

Nou, ik kan jullie vertellen, het is waar! Wonderbaarlijk wat er gebeurt als je met die beesten in de zee zwemt, ze aanraakt, en ze vooral laat zijn wie ze zijn. Zo bijzonder. Ik was diep ontroerd en had er geen woorden voor om uit te leggen wat het met je doet. Fantastisch. Rustig als ik ben (ja, echt, soms kan ik dat), liet ik ze zelf naar me toekomen en dat werkte. Op een gegeven moment bleef ze telkens terugkomen naar mij, dat ik zelfs nog even twijfelde of ik niet ernstig ziek was of ter plaatse dood zou gaan en die dolfijn dat al aanvoelde..... Maar niets van dat alles, ik denk dat ze me gewoon leuk vond ;-)

Inmiddels weer toe aan de volgende vakantie. Druk met werk. Waarbij ik mijn collega's (en mezelf) complimenten wil geven. Dagelijks zien we 5 tot 6 clienten in de meest bizarre omstandigheden bij hen thuis. (verslaving, dakloos, suicide, geweld, depressief etc). Het lijkt er soms op alsof we een geestelijke marathon lopen, zo zwaar voelt het dan. De tijden worden er niet beter op, zoals in de hele gezondheidszorg. Daarom ga ik voor mezelf kiezen en stap over naar iets anders, de zorg uit! 

En zo ben ik stap voor stap, maar vooral ook in het hier en nu, steeds beter voor mezelf aan het zorgen.

Dat lukt de ene dag wat beter dan de andere, maar bij een mindere dag kijk ik even naar deze foto en denk terug aan die heerlijke tijd om weer even dat gevoel overal los van te zijn, terug te halen!